Argentina & Brazil: It takes two to tango

Hola hola,

De tijd vliegt, net als onze bankrekeningen...helaas beiden in de verkeerde richting. De laatste week is alweer aangebroken, maar klaar voor vertrek naar regen en sneeuw zijn we absoluut niet. De afgelopen weken zijn we door de welvarende helft van Zuid-Amerika gereisd: Argentina, Brazil en Uruguay. Mooi? Ja, prachtig! Lekker weer? Laten we het houden op divers. Duur? Absoluut. Zoals jullie je kunnen voorstellen een combinatie die even aantrekkelijk als dodelijk kan zijn (met name voor het budget), maar die onze quality of life zeer ten goede komt. Van wijngaarden naar idyllisch verlaten stranden, wij delen het graag met jullie in ons laatste blog.

Don´t cry for me Argentina

Een traantje hebben we zeker gelaten bij het passeren van de Boliviaans-Argentijnse grens. Nog niet eens zozeer van geluk, maar wel van de woekerprijzen die we plotseling kregen voorgeschoteld. De levensstandaard in Argentinie (en de andere zuidelijke landen van het continent) ligt aanzienlijk hoger dan de noordelijke buren. Goed gevulde supermarkten, fancy restaurants en prima wegen komen helaas niet gratis, de prijzen voelden hier zeer Nederlands. Elke dag buiten de deur eten was niet meer zo voordelig en, jawel, het werd voor ons dan ook tijd om zelf te gaan koken...we weten het, het leven zat ontezettend tegen.

De steden doen allemaal heel Europees aan, iets wat de locals maar al te graag horen. Er lijkt een soort van Europa-fetisj om Argentijnen heen te hangen, voornamelijk omdat ze zichzelf superieur achten ten opzichte van landen als Bolivia en Peru en ze het ver beneden hun stand vinden om deel uit te maken van een semi derde-wereld continent als Zuid-Amerika. Waar het kan, wordt geprobeerd om een link met Europa te vinden: het Argentijns is Spaans dat op een Italiaanse manier wordt uitgesproken, Buenos Aires doet denken aan een kruising van Berlijn en Parijs en bier heeft Duitse namen als Zellerltal of Pilsen. Argentijnen beginnen maar al te graag over het 8% Italiaanse of 40% Spaanse bloed dat ze in zich hebben, waarop wij maar waarderend knikken en bewonderend kijken. Je moet toch wat. Het werd ons echter al snel duidelijk dat het onder de oppervlakte niet allemaal zo mooi was als het leek. De Argentijnse economie is zeer instabiel, iets wat de presidente Kirchner tot nogal vreemde maatregelen heeft doen besluiten. Zo heerst er een (onofficieel) import verbod en wordt alles in eigen land geproduceerd. Zo is een fles wijn (Argentijns, dus goed) 3 euro, maar een blikje ananas 5 euro. Dit kan tot schrijnende voorbeelden leiden, zoals een man die vertelde dat hij geen speciale Duitse rolstoel voor zijn gehandicapte dochter mocht importeren, terwijl de Argentijnse variant meer van IKEA kwaliteit was. Daarnaast kregen we in de bioscoop schaamteloze propaganda filmpjes over Argentinie te zien voordat James Bond op het scherm verscheen. We wisten niet wat we zagen. Het begon helemaal bedenkelijk te worden toen ons werd verteld dat Argentijnen streng gecontroleerd, soms zelfs ontmoedigd, worden om het land (voor vakantie) te verlaten. Het begint volgens ons een beetje op een totalitaire staat te lijken... Het is dan ook niet vreemd dat Argentijnen behoorlijk dollar-geil zijn, maar deze zijn nergens te krijgen omdat de peso wel eens heel snel aan waarde zou kunnen verliezen. Wij met onze Hollandsche handelsdrang zien hier dan ook een gat in de markt en nemen voor de laatste week Buenos Aires in Uruguay gepinde dollars mee. Eens kijken of we het systeem aan het wankelen krijgen...

Okay, so much for that, wij vinden het een topland! In Salta kwamen we precies op het juiste moment aan om Kirstie´s 23e verjaardag gepast in te luiden. Op een afgeladen straat met bars en restaurantjes werd om 0:00 champagne en een taartje naar de totaal verraste Kirstie gebracht (ze had Wiro´s zenuwachtige geschuifel en gebarentaal overleg met de ober  totaal gemist, ahum) en werd er in de plaatselijke discotheek nog menig biertje gedronken. Het echte cadeau was wél een verrassing, een nachtje in het belachelijk luxe Kkala Boutique hotel. Wij noemen een prachtig zwembad, een bed ter grootte van een voetbalveld, een jacuzzi in de badkamer en bediening op afroep. Kirstie heeft van elke kamer een foto gemaakt om te laten zien hoe ze later haar huis ingericht wil hebben. Hoe ze aan een milionair komt weet ze helaas nog niet.

Na Salta hebben we op tempo een aantal plaatsjes bezocht, met als hoogtepunt Cafayete. Gelegen tussen tientallen wijngaarden en rood-bruin-groene bergen was de locatie als een ansichtkaart. In het kader van cultureel verantwoord bezig werden er met de fiets enkele wijnbodega´s bezocht. De wijnen waren zeer soepel, het terug fietsen nog soepeler. Onze volgende stop in Mendoza was eentje die we niet snel zullen vergeten. Zonder te weten dat de Chilenen een lang weekend vrij hadden en massaal de grens overstaken naar Mendoza, kwamen we op vrijdag zonder reservering aan. Een zeer aardige kleerkast van het tourist office besloot na 8 vruchteloze hotel-pogingen een vriend te bellen, die inderdaad nog wel een plekje vrij had. Na een paar uur in zijn hostel rond te hebben gehangen begon het ons te dagen dat meneer helemaal geen plek had. Na het aanbod om voor 25 euro p.p. op de bank in de hal te slapen (hij ¨wilde best een gordijn ophangen voor wat privacy¨), werd de laatste troefkaart gespeeld: we mochten in het appartement (studentenkot) slapen van...zijn broer. Helaas was deze niet zo gelukkig met het commercieel inzicht van zijn broer, maar besloot uiteindelijk toch met een lang gezicht zijn bed te verschonen en kamer af te staan. Het stinkende hok zonder ventilatie met één eenpersoonsbed kostte slechts 35 euro per nacht, een koopje. Verder was Mendoza een prachtige stad met veel groen en menig terras om cocktails te drinken, iets waar we dan ook goed gebruik van maakten om zo min mogelijk in ons hondenhok te hoeven verblijven. Het waterraften door de bergen maakte alles goed.

Buenos Aires, Evita & Diego

Via Cordoba (waar we onze 2 jaar anniversary hebben gevierd met een chique dinertje) kwamen we na twee lange busritten (onze teller busuren staat op ongeveer 170, hoe vaak is dat op en neer naar Salou??) aan in de mooiste stad van onze trip: Buenos Aires. Hier gebeurde het allemaal! 16 miljoen mensen, oude statige gebouwen, design architectuur, veel wijken met een eigen karakter;  het is onmogelijk om niet voor een van deze kwaliteiten te vallen. Geheel ongevaarlijk is de stad niet, maar wie Witte Vrouwenveld aan kan loopt ook fluitend door BA. We probeerden zo veel mogelijk te zien in enkele dagen, het (beetje gay) roze paleis, de begraafplaats op Recoletta waar graven de afmetingen van twee-onder-een-kapwoningen hebben, het catchy San Telmo, plus een trip naar de Vogelaar-wijk La Boca (waar Wiro kost wat kost naar het Boca Juniors stadion moest om op de foto te gaan met een standbeeld van Maradona en even in de hekken te klimmen...het bloed gaat waar het niet gaan kan). Als stad van de tango werden we meerdere malen getrakeerd op spontane tango shows, iets wat we met onze motorische beperktheid uiteraard niet na probeerden te doen. Om het geheel in stijl af te sluiten gingen we naar dance festival Creamfields. Het werd gepresenteerd als hét event van de wereld, maar haalde het bij lange niet bij de Nederlandse festivals. Ondanks de prijs van 6e voor een blikje bier was samen met onze Brits- Australische groep een geslaagd feestje.

Rainy days in paradise

Onder begeleiding van een riante kater van Creamfields werd de bus (18u!) naar Iguazu gepakt, waar de beroemde gelijknamige watervallen te vinden zijn. Ze waren mooi -correctie, prachtig - maar halen het niet bij de Niagara falls. Hoe dan ook zeker de moeite waard om twee dagen rond te lopen en exotische vlinders te spotten. Na 2,5 maand rondreizen, trekkings, city sightseeing en andere activiteiten was het eindelijk tijd voor beach time. Op aanraden van Valentina gingen we naar het ¨paradise of Brazil¨, Floríanopolis. Als we met paradijs lange witte stranden met palmbomen en stromende regen bedoelen, dan was het absoluut paradijs. Want regenen deed het! Na deze Nederlandse praktijken brak zowel letterlijk als figuurlijk de zon door en konden we aan de playa genieten van alles wat Brazil te bieden had: zon, zee, caiparinha´s, plus veel vrouwen met overgewicht die met licht hangende buikjes en ordinaire kleding over de playa paradeerden. De term chubby-chaser zou hier uitgevonden kunnen zijn (als de term geen belletjes doet rinkelen verwijzen wij graag naar Stefan Schmeitz voor meer informatie). De Braziliaan is over het algemeen behoorlijk aanwezig en heeft een aardige portie (misplaatst) zelfvertrouwen, eigenlijk zijn het net Nederlanders met een kleurtje. Het taaltje is echter onverstaanbaar, waardoor onze vorderingen met de Spaanse taal niet werden ontvangen zoals gehoopt. Gelukkig snapten ze onze imitatie van Sneider´s winnende kopgoal tegen Brazilië van afgelopen WK wel. Het werd tijd om naar Uruguay te gaan.

Uruguay, het België van Zuid-Amerika

De titel zegt het al, Uruguay (laat het nou net toevallig op onze weg naar Brazilië liggen) heeft opvallend veel overeenkomsten met onze zuider buren. De Uruguyanen zijn redelijk moeilijk te onderscheiden van de Argentijnen, die de Uruguayanen graag belachelijk maken (overeenkomst I), Uruguayanen zijn voor Zuid-Amerikaanse begrippen wellicht verzorgd, maar zouden in een Genks winkelcentrum niet misstaan (overeenkomst II) en tenslotte was het weer de afgelopen week wisselvallig, grijs met soms wat zon (overeenkomst III). Ondanks deze kenmerken was het een aangenaam verrassend onderdeel van onze reis. Achtereenvolgens werden Punto Del Diablo (een surf nederzetting van 700 zielen), Punta del Este (het Saint Tropez van Zuid-Amerika genoemd, inclusief jachten en geblindeerde BMW´s), Montevideo (betrekkelijk grijze stad met dito nightlife), en Colonia (dé plek waar Porteños (Buenos Aires volk) komen chillen als ze een weekend vrij hebben) bezocht. Geen land om naar te emigreren, wel leuk om even je gezicht te laten zien.

Om deze fantastische reis gepast af te sluiten gaan we onze laatste week doorbrengen in ons favo BA. Daarna... tijd om terug te keren naar het druilerige, koude Nederland. BAH. Realiseer jullie goed, we komen terug voor jullie ;)

Hasta pronto cabboleras y cabboleros!