Bolivia: Attitude at Altitude

Buenas dias, locas!

Na enkele verontrustende berichtjes vanuit het thuisfront kwamen we er achter dat we al een maand niks van ons hebben laten horen. We geven de Zuid-Amerikanen de schuld, ze hebben ons geïnfecteerd met het mañana mañana virus! Hoe dan ook, no worries, we are still going strong.

Bolivia was de afgelopen paar weken de plaats van handeling. Niet alleen veruit het armste land tot nu toe, maar ook het extreemste in landschap en verre verre verreweg het goedkoopste. Als je per persoon voor een kamer even veel moet betalen als een liter bier (ongeveer 4 euro), dan weet je dat je in een “bijzonder” land bent. Eindelijk hoefden we prijzen niet meer om te rekenen, bedragen boven de vijftien euro waren toch onvindbaar! Het enige nadeel waren de geïriteerde blikken als we betaalden met gigantische brieftjes van 100 pesos (een euri of 10), niemand had zoveel wisselgeld terug...

Bolivia is warm (overdag), zeer koud (´s nachts), zeer zonnig (vuurrode koppies) en letterlijk adembenemend. De reden hiervoor? De onwaarschijnlijke hoogte. Zonder dat je het door hebt ligt meer dan de helft van het land tussen de 2500 en 4500 meter boven de door ons Nederlanders o zo geliefde zeespiegel. Toeristen die per vliegtuig aankomen worden bijna zonder uitzondering hoogteziek. Wij met onze Hollandsche über-lichamen konden dit natuurgeweld uiteraard lachend aan. Wiro rende elke dag 15km en Kirstie gaf spinningles aan de lokale bevolking zonder een druppetje zweet. Althans, dat hoopten we. De werkelijkheid was dat we na een lullig trapje van veertig treden met piepende longen duizelig moesten gaan zitten en het gevoel hadden dat we elk moment een fatale hartaanval zouden krijgen. Het is onder toeristen dus heel normaal om de hoogte de schuld te geven, iets wat wij snel onder de knie hadden. De niet te harden vrieskou ´s nachts? Komt door de hoogte. Onze zeer matige conditie? Komt door de hoogte. Ochtendhumeur? Komt door de hoogte. Onze deprimerende drink capaciteiten? Komt door de hoogte...? We hoopten het althans, omdat er om ons heen hard gezopen werd. Bolivia is het party land voor veel budget toeristen die wel van een drankje houden. De reden waarom de meeste toeristen wel de nodige liters bier weg werken zonder meteen de goot te kussen werd ons duidelijk na een korte uitwisseling van blikken: Coke.  In de hoofdstad La Paz schijnt 70% van het party publiek het witte goedje voor enkele euros te consumeren. Bij het inschrijven bij partyhostel de Wild Rover moesten we om die reden een verklaring ondertekenen waarin we beloofden op geen enkele manier met drugs in aanraking te komen. Zo gezegd zo gedaan, maar of dit door iedereen werd nageleefd betwijfelen we, getuige de op volle toeren ratelende Britten met ogen als dartboards die wel heel erg verkouden waren... De wel heel erg happening party scene had wel zo zijn voordelen. Gringos bepalen er wanneer de bar sluit! Na een avond stappen vonden wij (en onze 20 mede party gangers) het nog geen tijd om naar het hostel terug te gaan. Een local wist nog wel een bar, die potdicht bleek te zijn bij aankomst. Niet getreurd, na 15 minuten kloppen en roepen deed een ietwat verward kijkende man open. Bij het zien van 20 buitenlanders (dollars!) wist hij niet hoe snel hij de tent open moest gooien. Toen we het wel genoeg vonden om een uur of 5 kon ook meneer naar bed, met goed gevulde beurs, dat wel.

La Paz (onofficieel, dat wel)  is de hoogste hoofdstad ter wereld met bijna 3600 meter. De meest populaire activiteit is dan ook om die hoogte met een fiets zo snel mogelijk af te dalen. Bolivianen houden wel van een grapje, dus over een geasfalteerde zou te makkelijk zijn. Nee, dit moet over de World´s Most Dangerous Road, in de volksmond ook wel liefkozend de “Deathroad” genoemd. De weg is onverhard, te smal voor twee voortuigen (maar toch een tweerichtingsweg) en loopt de gehele 50 kilometer langs een afgrond van letterlijk honderden meters...zonder vangrail. Voordat enkele jaren geleden een alternatieve weg werd geopend eistte de weg zo´n 300 levens per jaar. Maar ook met de nieuwe weg rijden er nog jaarlijks enkele tientallen mensen per auto (vaak dronken) of per fiets (stuurfoutje) hun begrafenis tegemoet (mits ze gevonden worden).  Wij (lees Wiro) vonden het een leuk idee om het noodlot te tarten en schreven ons in voor een one way ticket downhill. De stemming werd er op de heenweg al goed ingebracht door onze gids Mike die met zijn Britse gevoel voor sarcasme zijn favoriete doodsritjes met ons doornam. Hoogtepuntje was een Chinees meisje die de bocht miste en de gehele 300 meter het ravijn in bleef doortrappen. Handige tip: stap altijd rechts van je fiets af, dan duwen de vrachtwagens eerst je fiets en daarna jezelf pas het ravijn in. Het was duidelijk, er kon van alles mis gaan. Als Kirstie voor deze briefing nog niet wit was weggetrokken, dan was ze het nu zeker. De weg omlaag was bezaaid met grind en stenen, wat een beetje stuurwerk niet overbodig maakte. Adrenaline verzekerd! Het was al met al, mits je niet te snel ging, goed te doen. Althans voor de mannen. De meesten vrouwen namen de bochten met gepaste snelheid. Iets wat je niet zou zeggen bij het zien van hun gezichten (we houden het op angstzweet).

Naast het fietsten hebben we nog de WK kwalificatiewedstrijd Bolivia – Peru mee gepakt. Matig niveau, 1-1 (2 zondagsschoten, en dat voor een wedstrijd op zaterdag) als resultaat. Hoogtepuntje was een korte  confrontatie op de tribune tussen een kale schreeuwende Peruaan en een dikke Boliviaan (geen idee of het over hun uiterlijk ging). Wij zaten ideaal: tussen het uitvak en de homecrowd in.  De comeback van de Bolivianen kan niet anders dan door de hoogte komen, de arme Peruanen struikelden de laatste vijftien minuten over hun eigen voeten van uitputting.

Het geluk in onze zo voorspoedige reis keerde in Sucre. Aanvankelijk leek er niks aan de hand, gezellige stad, prachtig weer en hotel met zwembad (kostte helemaal niet duur). Helaas, het had allemaal zo mooi kunnen zijn, want we werden beiden geveld door buikkrampen die twee weken (!) zouden aanhouden. Onze smeekbedes in apotheken werden niet verhoord, het zou wel eens aan het drinkwater kunnen liggen. Dat water (want zo werd het nog wel genoemd door de lokale bevolking) bleek zelfs te onhygienisch om je tanden mee te poetsen. Nou wilden we best onze tanden twee weken niet poetsen, maar AL het eten werd ermee “schoongemaakt”. Jullie zullen snappen dat we in een oneindige loop terecht kwamen waarin onze buik stukje bij beetje afstand van ons nam. Neem hierbij een (te dure) dansvoorstelling die de mooiste van Bolivia had moeten zijn, maar in werkelijkheid door een opvanghuis voor verstandelijk beperkten werd uitgevoerd (althans, zo werd er wel gedanst) en het werd ons duidelijk dat we maar snel weg uit Sucre moesten. Helaas dacht de telefoon van Wiro hier anders over en bleef eenzaam op de achterbank van een taxi achter. Na het blokkeren van nummers misten we onze bus en moesten we nog een nacht in onze lievelingsstad achter blijven. Het verdrinken van onze ellende was de enige oplossing, de verschikkelijke ´80s karaoke waar we in terecht kwamen was het hoogtepunt van Sucre. Of toch niet, aangezien het amateurisme op het plaatstelijke politiebureau absoluut entertaining was. De bestuurskamer van een studentenvereniging ziet er professioneler uit dan de bende die we aantroffen. Tussen twee aangiftes bij de afdeling homicidio (moord??) door mocht ik mijn verhaal (beetje spaans, beetje engels, beetje mime) komen doen. Na het zelf laten kopieren van mijn proces verbaal (konden ze zelf niet) mocht ik meteen voor (de blikken van de mensen van een misschien wel vermoorde zoon waren niet heel dankbaar) en moest nog net niet op de foto met de plaatselijke ambtenaar. Being blond opens doors.

Onze stop in Potosi (hoogste stad ter wereld) was minder grappig. Een lelijke stad met een gigantische mijnbouw waar nog steeds zo´n dertig duizend mannen en kinderen in werken. De tour die we door de mijnen hebben gemaakt was indrukwekkend en zeker niet voor mensen met claustrofobie. “The mountain that eats men alive” (ze hebben iets met lieve bijnamen in Bolivia) heeft vanaf de opening in 1530 aan 8.000.000 mensen het leven gekost. Slik. In ons XXL mijnenpak en met onze cadeau´s voor de miners (dynamite, coka, 97 % pure alcohol... dat drinken ze tijdens het werk) kropen we door de gangen. Het is donker, 30 graden of warmer, en ongelofelijk stoffig. Als de mannen die er werken niet sterven tijdens het werk door een cave-in, explosie, of giftige gassen, dan zullen ze vroeg of laat bezwijken door de stoflongen die ze oplopen. Ze weten dit zelf maar al te goed, maar zeggen geen keus te hebben en trots te zijn op hun beroep. Een fatalistiche instelling, gemiddelde levensverwachting niet ouder dan 45 jaar. En dan hebben we het nog niet over de kinderen (soms pas 12 jaar) die er gedwongen worden te werken. Triest. Wiro probeert drie scheppen mee te werken, zweet en hartkloppingen waren het gevolg. De combinatie van hitte, stof, hoogte en engte zijn letterlijk en figuurlijk dodelijk.

De laatste halte in Bolivia zou het hoogtepunt blijken van onze reis tot dusver: de Salar tour naar Uyuni.  Vanuit het wilde westen van Bolivia (Tupiza) vertrokken we samen met een Frans koppel in een 4x4 jeep met prive kok en prive chauffeur de natuur in. Vier dagen lang over uitgestorven wegen, of gewoon dwars door het landschap heen waar gemakkelijk de 100 km per uur werd aangetikt. De natuur was ongekend, lagunes in alle kleuren, vulkanen, geisers, besneeuwde bergkammen, flamingo´s, alpaca´s, you name it en het was daar. Onderweg sliepen we in ijskoude (-10 graden) ongeisoleerde huisjes, maar overdag werd dat gecompenseerd met het zwemmen in natuurlijke thermaalbaden. De uitgestrekte zoutvlaktes op de laatste dag met zonsopgang om 4:45 waren het absolute hoogtepunt. Het moge duidelijk zijn, dit was the good life.

Ondertussen zitten we al weer een week in Argentina, een stuk rijker en welvarender, maar met haar eigen problemen. Voor ons tijd om nu écht op ons budget te gaan letten. De buikkrampen hebben we aan de grens met Bolivia achtergelaten, een pluspunt! We hebben hier inmiddels al genoeg meegemaakt, maar dat is voor een volgende keer (mañana mañana, zouden ze in Nederland moeten introduceren).

Hasta pronto!!