Dos gringos en Peru

Chicos y chicas,

Na drie weken Peru is het tijd om weer eens contact met het thuisfront te maken. Na het luxe verblijf in Colombia dan eindelijk tijd om onze backpacks te gebruiken waarvoor ze gemaakt zijn: van hostel naar hostel sjokken en her en der wat serieuze inspanningen. Peru, waar moeten we beginnen...wat een land! Wij dachten naar een land te gaan waar we de hele dag panfluit muziek zouden horen, lama's zouden spotten en waar kleine vrouwtjes met hoedjes ons mutsen en wanten zouden verkopen. Eerlijk is eerlijk, die vooroordelen zijn allemaal uitgekomen, hoewel de vrouwtjes met hoedjes ook andere ontzeeeettend authentieke souvernirs verkopen en soms geen hoedje maar een muts op hebben. Zonder flauwekul, Peru heeft alles. Je kunt hier maanden blijven zonder dat je aan de omgeving went;in het noorden surfstranden met 365 dagen per jaar goed weer en witte stranden, de overige kuststrook is gortdroge woestijn (Lima is op Cairo na de grootste woestijnstad  ter wereld, wisten wij veel), het midden van het land wordt gevormd door de Andes met sneeuwwitte bergen en vulkanen, en het oosten is de wel bekende Amazone. Ons werd aangeraden een beetje buiten de begaande paden te gaan en de hordes Israeli's (de plaag van Zuid Amerika, na dienstplicht gaan ze met honderden samen op vakantie naar Zuid-Amerika om daar de verloren jaren in te halen) te ontlopen. Zo gezegd zo gedaan, zaak om zoveel mogelijk Peruaans te leven: act like the locals do!

Lima was de eerste stop, gelegen aan de kust leek het ons een ideale plek om rustig te acclimatiseren in het zonnetje op het strand. Niets was minder waar...het was winter. Winter in Lima is waarschijnlijk nog deprimerender dan winter in Nederland. Het is elke dag grijs, maar dan echt pik en pikgrijs zonder sprankje zon. Dan maar een strandwandeling, maar helaas: de have(n)loze kuststrook ligt langs een soort A2 waar je als buitenlander sowieso maar beter kan weg blijven. Zwaar zonde, want wij zagen ons al in een mooie strandtent relaxen met een mojito. Gelukkig lieten we ons niet door deze troosteloze omstandigheden uit het veld slaan en deden wat ieder ander in onze schoenen zou doen: veel eten en drinken en een verantwoord stukje cultuur. We zullen jullie een lang verhaal over koloniale kerken, prachtige pleinen en musea besparen. Wel belangrijk om te weten: de ceviche is geweldig (Peruaans gerecht met vis en pepers) en Peruanen houden wel van een potje studentikoos Kingzen.

Na Lima gingen we in alle vroegte richting Huacachina, letterlijk een oase in de woestijn. Wat een bizarre plek! Het gehucht van dertig gebouwen ligt rond een lagune die zijn beste tijd heeft gehad. Waar vroeger Peruanen in de lagune hun kwaaltjes hoopten te genezen zijn er nu alleen nog maar hostels en budgetmenutjes te vinden.  De woestijn die Huacachina (zeg dat maar eens hardop na tien cervezas) omsluit is spectaculair, al helemaal als je er met sandbuggy doorheen scheurt en met een soort van snowboard van de gigantische zandheuvels vliegt. Head first welteverstaan, een gezond potje zand happen! Slechts tientallen kilometers verderop liggen de Balestas eilanden, waar we onze jaarlijkse portie Discovery Channel momentjes hebben mogen beleven. Waar ons dolfijnen, orka's en walvissen werden beloofd, troffen wij op de twee eilanden honderded stinkende vogels (sommige dan wel weer met kekke rode voetjes), slapende zeeleeuwen en een leger wel heel erg lompe (dus grappige) pinguins aan. Dit klinkt misschien ietwat negatief, maar de foto's bewijzen absoluut het tegendeel. Misschien wel het leukste aan deze tour waren de 'spoil a picture´ momenten (welbekend bij de generatie Y, vraag het anders even aan zoon of dochter). De Japanners waar wij stiekem mee op de foto staan konden hier minder om lachen...

Arequipa was de volgende stop, bekend als de witte stad (nu een keer niet om de cocaine maar om de kleur van de huisjes). Gelegen tussen een aantal vulkanen met besneeuwde toppen is het een spectaculaire stad. De mensen waren bovendien een stuk beter gekleed en relaxer dan in Lima en het verkeer hield zelfs een heel klein beetje rekening met voetgangers (zebrapaden werden natuurlijk wel genegeerd, het blijft Peru). De trekking die we hebben gedaan door de Colca Canyon (dieper dan de Grand Canyon) was redelijk zwaar, maar fair. Slapen in huisjes midden in de kloof zonder elektriciteit en warm water was een ervaring die we niet hebben willen missen (maar ook niet snel weer doen, we houden van een beetje luxe....oh shit we gaan nog naar Bolivia). Na dit veredelde trainingskamp waren we er klaar voor: op naar Cusco en Machu Picchu!

Het eerste zelf uitgeroepen hoogtepunt moest komen in Cusco, het vroegere middelpunt van het Inka-rijk. De ruínes in en rondom de stad laten zien waarom de Inka´s honderden jaren lang de baas waren in Zuid-Amerika. De manier waarop ze hun kennis over sterrenkunde, architectuur en religie gebruikten om een gebied zo groot als Europa te domineren staat in schril contrast met de tientallen mannetjes die ons afgelopen week eten, drugs of spannende massages aanboden. Waar is het fout gegaan? Om dan toch de ultieme Inka experience te krijgen (volgens Wiro) en al die Peruaanse aardappelmaaltijden eraf te krijgen (volgens Kirstie) werd er gekozen voor de zeer sportieve Inka jungle tour. Met drie andere kaaskoppen (toeval) werd allereerst een vierduizend meter hoge bergafdaling met falende fietsen bedwongen (minder toeval), verplaatsten we ons zonder kleerscheuren al raftend over een kolkende rivier (minder toeval) om ´s avonds er achter te komen dat we ondanks DEET door de muggen waren lek gestoken en er uitzagen als twee acné pubers...over ons hele lichaam welteverstaan (helaas geen toeval). De klim op de laatste dag via 1700 Inka traptreden (knie-hoogte) naar Machu Picchu voelde dan ook als een bedevaart. Maar prachtig was het, de ligging tussen duizend-meter hoge jungle toppen: adembenemend. De busladingen Amerikanen die aan hun gewicht en niet-bezwete hoofden te zien gewoon met vliegtuig waren gekomen maakten het plaatje iets minder idyllisch. We kunnen ook niet alles hebben (maar wel een gezonde suikerspiegel en dito conditie, HA!).

Onze poging om toeristische paden te ontwijken is zoals jullie kunnen lezen aardig mislukt. De vraag is echter of we dit wel moeten willen? Reizen we door als toerist, of proberen we echt Peruaans te doen? We namen de proef op de som en boekten samen met medereiziger Niels een overnachting bij een lokaal gezin in het Titicacameer. De gastvrijheid en vriendelijkheid konden niet verbloemen dat het het gezin aan zaken als verwarming en een douche ontbrak. Een klein detail, aangezien de temperatuur er ´s nachts rond het vriespunt daalt. Bovendien was het eten nogal...aardappellig. Lunch: aardappelsoep en drie verschillende soorten aardappelen met kaas. Diner: aardappelensoep en aardappelen met rijst. We mogen dan wel Nederlanders zijn, maar dit was zelfs voor ons too much. Het feestje waar we mee naar toe moesten, maakte veel goed...in traditionele kleding maar liefst! Met onze soepele dansmoves hadden we de lachers snel op onze hand. Maar het bier smaakte prima (lauw).

Aanpassen ja of nee, het was ons nog steeds niet helemaal duidelijk. Het uiteindelijke antwoord werd ons gegeven in de bus tussen Arequipa en Cusco. Na onze eerste echte oplichting (lang verhaal)  zaten we in plaats van een wat duurdere toeristen bus met uitschuifbare beenleuningen in de lokale Hermes bus. Geen gratis koffie en films, maar lokale bevolking die meters-grote balen marktwaar in het laadruim stonden te proppen. Geen dubbeldekker maar een bus met gaten in de ruiten alsof er een drive-by shooting had plaats gevonden. En als klap op de vuurpijl dus lokale oude vrouwtjes en mannetjes die het niet zo nauw nemen met de hygiene... We horen jullie al denken: ¨dat is niet verkeerd, dat is gewoon anders¨. Dan zijn we vergeten te vertellen dat niemand heeft gehoord van een stukje ¨persoonlijke ruimte¨, al het eten op de grond wordt geflikkerd en tijdens de pauzes de mannelijke pasagiers (incl. Chauffeur) tegen de bus staan te pissen...over hun eigen voeten welteverstaan. We wisten opeens waarom het zo ¨muf¨ rook in de bus... De enige manier om de bus (kippenhok) stil te krijgen was een inval van de politie, waarschijnlijk op zoek naar drugs. Maar we waren nog geen tien meter weg of de gekauwde coca-bladeren vlogen ons weer om de oren. It goes without saying dat deze 10-urige busrit de langste uit ons leven was.

Oké, het is ons duidelijk! We blijven gewoon blonde kaaskoppen, soms moet je jezelf niet willen aanpassen. Gewoon een lekkere pizza, een schone bus en goed gesprek over Belgisch bier zijn nou eenmaal onmisbaar voor ons, maar zit niet in het lokale Peruaans pakket. Experiment done, we trekken Bolivia in als backpackers... locals opgepast!

Hasta Pronto!!